قاپینی دابانیندان چیخاریب قالدیردیلار
قاپینی آرابایا چاتیب آپاردیلار.
ــ ایندی قاپی‌نین بوم‌بوش کانداری، یالقیز سوسوز ایتین آغزی کیمی گونش آلتیندا تؤوشومکده‌دیر ــ
اوتاق‌لاری آپاردیلار.
ــ کسکین سینیق شوشه‌لرله پنجره‌لرین بوش و سارسیلمیش دیوار‌لاری یالقیز قالمیش ــ
ائویمیزی ده آپاردیلار گؤردون!
ایندی ایسه دویغولاریمیز دیده‌رگین آری‌لار سایاغی بیربیر ایتکین پتک‌لر آرخاسینجا گزیرلرــ
سونرا نؤوبه ساوالانا چاتدی.
بیز اوشاق‌لار داغین چئوره‌سینده چنبر قوروب دوْنوخدوق
بیزی سایمازجا اؤز ایش‌لرینه قاریشمیشدی باش‌لاری
بیتیردیلر. سونرا گوجه‌نه‌ـ‌گوجه‌نه ساوالانی سؤکوب آرابا اوستونده داشیدیلار
تبریزین اولدوزلو گؤیونو قوپاریب آرابایا یوکله‌دیکلر.
آرابا اوستونده‌کی یوز مین‌لرجه تبریزلی گؤز هایقیریردی:
بیزی آپاردیلار.
و،
آپاردیلار،
تبریز باغچالاری‌نین چیچک‌لری آغلاشیردی علیشاه أرکی آرابا اوستونده داشینیرکن.
ایندی قاریشقالاردان
سوروشورام گونشین یول‌لارینی
سنین یوخلوغوندا
چونکی گلدیلر، سنی ده آتیب آرابا اوستونه آپاردیلار
بیز سنین یوخلوغوندا بو اوچغون تورپاقلی عالمده نئیله‌ییریک؟
زامانین اوتاییندان یوزمین‌لرله آرابانین گورولتوسونو گؤروروک یوخودا بیله
گلیب بیزی ده آپارایدیلار تکی، بیزی ده.
___________________
گاري / رضا براهني
در را از جايش كندند بلند كردند
در را به روى گارى انداختند بردند
ـ حالا فضاى خالى در چون دهان سگى تشنه و تنها در زير آفتاب له‌له‌زنان است‌ـ
اتاقها را بردند
ـ با سطح شيشه‌هاى تيز و شكسته ديوارهاى خالى و مغبون پنجره‌ها تنها مانده‌ست ـ
ديدى كه خانه‌ی ما را هم بردند
ـ احساس‌هاى ما حالا زنبورهاى سرگردانى هستند كه تك‌تك دنبال كندوى گمشده‌شان مى‌گردندـ
آنگاه نوبت سبلان آمد
ما بچه‌ها اطراف كوه حلقه زديم تماشا كرديم
بى‌اعتنا به ما مشغول كار خود شده بودند
فارغ شدند. و بعد: هن‌هن‌كنان سبلان را انداختند روى گارى بردند
و آسمان پرستاره‌ی تبريز را كندند انداختند روى گارى
از روى گارى صدها هزار چشم درخشان تبريزى فرياد مى‌زدند:
ما را بردند
و،
بردند
گل‌هاى باغچه‌هاى تبريز مى‌گريستند وقتى كه ارك عليشاه را انداختند روى گارى بردند
حالا از موريانه ها نشانى خورشيد را مى‌پرسيم
اما تو نيستى
زيرا كه آمدند و تو را انداختند روى گارى بردند
ما در غياب تو در اينجا در اين جهان خاكى ويران چه مى‌كنيم؟
از دوردست‌هاى زمان غرش صدها هزار گارى را حتى در خواب نيز مى‌شنويم
ايكاش مى‌آمدند ما را هم مى‌بردند.
تهران 26/7/70
___________________
نئچه آی اؤنجه اوستاد رضا براهنی‌یه حصر اولونموش شعر آخشامیندا منیم ده کیچیک پایيم اولسون دئیه اوستادین “گاری” باشلیقلی شعرینی چئویریب ده‌یرلی شاعیریمیز سایین اسماعیل جمیلی‌یه گؤنده‌ردیم. اوستاد ايسه عؤمرومون أن سامباللی هدیه‌لریندن ساییلاجاق نئچه کلمه ایله منی اؤز لوطف و مرحمتینه غرق ائتمیشدی. آبان 1390
ايواز طاهاي عزيزم،
با سلام و با تشكر از ترجمۀ شعر ناچيز من به زبان تركي مادري، بايد بگويم كه ترجمه بر اصل پيشي گرفته است. دوستان آذربايجاني متن ترجمه را به من نشان دادند و آنقدر شاد شدم كه متني كه با مظلوميت شهر ما سر و كار دارد، مورد پسند شما واقع شده و راه زبان مادري ما را پيش گرفته است و تصورش را نميكردم كه ترجمۀ شعر بر خودم تأثيري قويتر از اصل داشته باشد.
لطفا سلام‌ها و احترام مرا بپذيريد.
با بوسه‌هاي فراوان،
رضا براهني
23 اكتبر 2011 – تورنتو- كانادا
__________________
بیز بئله نسی زامانلاردا دییه ریک : شاطیر ، چورکدن یئمه لی دیر