در زمان تکیه‌ی برادر مکتبی‌ آقای صفار هرندی بر کرسی وزارت ارشاد یکی از کارهای آخرت‌گرایانه‌ای که کرد، تخلیه‌ی دکه‌های روزنامه‌فروشی از مطبوعات اندیشه‌ورز و انباشتشان از مجله‌های حوادث و سرگرمی و جدول بود. حال داستان فیلترینگ (و در آینده‌ی نزدیک اینترنت ملی به سبک کره‌ی شمالی) ادامه‌ی همین سیاست‌های فرهنگی ناب است. مسدود کردن راه ورود به هر محتوای فکری مخالف و هدایت مردم به سوی سایت‌هایی چون “حباب یخی”، “آموزش آنلاین رانندگی” و “خانواده‌ی سبز”. می‌خواهی مقاله‌ای از دکتر سروش بخوانی، به هدایت چند فیلترباز متصل به منابع نفتی و فارغ از دغدغه‌ی اندیشه‌ی انتقادی، سر از توهمات رحیم ازغدی درمی‌‌آوری. می‌خواهی دو کلمه در باره‌ی خسرو گلسرخی بخوانی با مونتاژکاری‌های تاریخی خسرو متعضد روبرو می‌شوی. به هنگام جستجوی فلسفه، از طریق فیلترینگ به صفحه‌ای هدایت شدم که در آنجا با صدای یک مداح هفت‌تیرکش سینه می‌زدند.

دکتر شریعتی زمانی به شاگردانش گفته بود که نام چند کتاب را بنویسند تا بخوانند، و نام یک کتاب را هم گفته بود که بنویسند تا نخوانند. حالا بر اساس همین اصل بهتر است نام سایت‌های پیشنهادی فیتلرینگ را به عنوان سایت‌های تحمیلی یادداشت کرد تا ندید و نخواندش. زیرا سایت‌هایی که موجودیت و مخاطبانشان را مدیون خاموش کردن صدای “دیگری” هستند، احتمالا بیش از آگاهی حامل جهالت خواهند بود.