دولت با آنهمه رأیی که آشکارا نوعی رفراندوم درباره‌ی اقتدارطلبی بود، با اقدامات نسنجیده در حال برباد دادن امید طرفدارانش است. آخرین این اقدامات مربوط است به ممنوعیت استخدام افرادی با لهجه‌ی غلیظ در آموزش و پرورش. معنای این سخن تنها اعمال تبعیض در حق شهروندان غیرفارس نیست، بلکه دریغ کردن حق استخدام از هرکسی است که به لهجه‌ی تهرانی نمی‌تواند حرف بزند. چون یک ابرقویی یا بشاگردی ممکن است فارسی را غلیظ‌تر از یک مریوانی یا بنابی تلفظ کند. این یکسان‌سازی گفتاری که نوعی تداوم سیاست درازآهنگ یکسان‌سازی زبانی است باید به صورت گسترده محکوم شود.